سلطان خوبان

فرمود:"موافقان و مخالفان برجام هر دو مبالغه میکنند"

شاید در نگاه اول جمله ی ساده ای به نظر برسد، اما مسئله ی مهمی در داخل همین جمله ی به ظاهر ساده مستتر است.

اگر یک دید وسیع به صحنه ی سیاسی کشور بیاندازید کاملا آشکار است که سیاسیون کشور با مرز برجام از یکدیگر جدا میشوند. معدود مواردی میتوان یافت که یک سیاست مدار نقاط قوت و ضعف برجام را در کنار هم بیان کند. آقای حجاریان که رسما از لفظ برجامیان و نابرجامیان استفاده کرد.

آفت سیاست ما در همین یک نقطه متمرکز است، نقطه ی انصاف. انصاف کجای این موضع گیری ها قرار دارد؟ گویا انصاف را همه فراموش کرده ایم. گویا همه فراموش کرده ایم فریاد علی را‌ که : "والله معاویه از من زیرک تر نیست، اگر تقوا نبود علی مکر و حیله را از تمام آحاد عرب بهتر بلد بود."

تقوا را و انصاف را فراموش کرده ایم. شاید تنها فردی که اتفاقات کشور را با نگاهی منصفانه تجزیه و تحلیل میکند و نتیجه ی تجزیه و تحلیل خود را امانتدارانه به گوش مردم میرساند امین انقلاب باشد.

عده ای به اسم ایشان محاسن برجام را منکر میشوند و عده ای دیگر به اسم ایشان برجام را تا مرتبه ی جهاد فی سبیل الله بالا میبرند، حال اینکه بیاناتشان کاملا واضح است: هر دو گروه مبالغه میکنند.

این موضع گیری ها تنها در مورد برجام وجود ندارد، بلکه در هر موردی که دو جریان اصولگرا و اصلاح طلب اختلاف نظر دارند اتفاق میافتد.گاهی اوقات هر کدام از دو گروه با وجود علم بر ناحق بودن موضع گیری های خود باز بر همان راه تأکید میکنند.

گاهی یک جریان، دیگری را عاری از ایمان میداند و تنها مومن واقعی را خودش و همفکرانش قلمداد میکند، و گاهی جریان دیگر، همه به جز همفکران خود را عاری از شعور میپندارد و تمدن را تنها در افکار هم مسلکانش جست و جو میکند.

و این میشود سرآغاز تمام مشکلات کشور.

به جای اینکه به فکر رفاه ملت باشند، به جای اینکه به فکر سرافرازی ایران باشند، به جای اینکه به فکر ایجاد یک جامعه ی نمونه باشند، به جای اینکه به فکر از بین بردن جهل و نادانی باشند، به جای اینکه به فکر تسهیل ظهور باشند، به فکر دعواهای سیاسی و حزبی هستند.